Indonezja

O północy wylot z Jakarty, a po 6 rano jesteśmy w Sorong na Papui. Kantorów nie widzimy, szukamy bankomatów. Wiemy, że musimy mieć gotówkę na cały pobyt na Raja Ampat. Tam nie ma bankomatów, ani możliwości płacenia kartą. (Później okazuje się, że homestay-e można bukować online, na bieżąco płacąc przez Internet, a następnie pokazywać na telefonie potwierdzenie wpłaty). Przed lotniskiem jest specjalne pomieszczenie z bankomatami, z których część wcale nie współpracuje. Jeden pozwala wypłacić milion a inny 1.250 mln. Korzystamy z tego ostatniego wypłacając wielokrotnie. Na szczęście w całej Indonezji wypłaty bez dodatkowej prowizji! Następny punkt to port. I tu znowu wszyscy rzucają tą samą kwotę za podwózkę (100tys) i nikt nie chce jechać na taksometr (bo ich nie mają). Wychodzimy pieszo licząc na normalną taksówkę ale już za nami jadą. Mówię że daję max 50tys. I chyba to też było dużo bo od razu jest zgoda. Do portu jest blisko, kilka kilometrów. W kasie kupujemy bilety w klasie economi, po 125tys. Krótko po 9 ruszamy i 2h później jesteśmy w Waisai. Płacimy za bilet wstępu na teren Raja Ampat po 300tys/os. Łodzi z naszego homestaya jeszcze nie ma więc czekamy. Wkrótce płyniemy i jesteśmy u celu. Arborek, Mawar homestay. Po 50h podróży!

Za 800tys kupujemy transport łodzią na snorkeling w Sawanarek. Niestety to po tej stronie wyspy od której wieje, jest fala i woda niezbyt przejrzysta. Coś widać ale nie jesteśmy zadowoleni. Wyskakujemy prosto z łodzi, a nasz kierowca z jakiegoś powodu nie chce przybić do pomostu. Może dlatego, że musiałby za to zapłacić, ale też może z powodu fali – i tak musiałby cały czas pilnować aby łódź się nie obijała o drewniane konstrukcje i się nie zniszczyła. Niestety dogadujemy się tylko na migi bo znajomość angielskiego to okrągłe ZERO. Samo pozostawanie łodzią na morzu też nie jest proste, bo wiatr ją cały czas spycha na rafę i w rezultacie co jakąś minutę (albo i częściej) trzeba odpalić silnik i kawałek odpłynąć. Oczami wyobraźni widzę już łódź roztrzaskaną na rafię gdy silnik raz zawiedzie. Ogólnie nie jest komfortowo.
Po powrocie na Arborek stwierdzamy że lepszy snorkeling jest u nas przy jetty (przy porcie, a właściwie pomoście). Na następny dzień planujemy nurkowanie.

Po śniadaniu płyniemy na wyspę Rufas obok Piaynemo. Wiatr początkowo wydawał się słabszy ale w połowie drogi fala robi się duża i docieramy całkowicie przemoczeni. Po południu płyniemy na snorkeling do Anita Garden, 15 minut drogi od Rufasa. Jest spokojnie i rafa jest niesamowita. Widzimy małą murenę!

Rozpoczynamy powrót i płyniemy na Kri. Negocjujemy transport razem z parą hiszpanów nie mówiących nic po angielsku, a chcących płynąć na Gam. Wychodzi nam po 1.1mln na parę.
Benzyna tu podobno bardzo droga, 17tys za litr. Co jakiś czas płynie prom od wyspy do wyspy i rozwozi beczki z benzyną, gdzie zaopatrują się właściciele łodzi: long-boatów i speed-boatów. Negocjowanie cen jakichkolwiek transferów łodziami jest trudne. Niektóre homestaye mają nawet rozpisane cenniki transferów. Zazwyczaj początkowo chcą więcej, ale szybko można zejść do ceny właściwej. Ale nic dalej. Zawsze argumentem jest droga benzyna (choć i tak jest znacznie tańsza niż w Polsce!)
Morze znów dość wzburzone więc po chwili jesteśmy cali mokrzy. Nasz driver sprawnie omija większe fale i długa łódź z dwoma silnikami płynie relatywnie gładko i bez podskoków. Widać praktykę starego Papuasa.
Na Kri mieszkamy w nieco tańszym homestayu za 700tys. Wspinamy się od razu na punkt widokowy (foto) a po lunchu idziemy snorklować wzdłuż całej zatoki (też foto – po lewej stronie wyspy jest rewelacyjna rafa wzdłuż całego wybrzeża). Do homestayu przyjezdza też włoch z hiszpanką którzy zorganizowali cały tydzień codziennie na innej wyspie i mają wynajęta swoją łódź z driverem. Małą, z jednym silnikiem. Następnego dnia mają płynąć na Arborek, następnego na Rufas, a kolejnego na Wayang!!! 3h w jedną stronę ich małą łódką… Sugerujemy aby to jeszcze przemyśleli, ale pewnie już droga na Rufas zrewiduje ich plany.

Bierzemy hotelowy transport na lotnisko eleganckim autem. Miał kosztować 150tys ale zapytałem czy może być 100 i było ok. Dalej lot do Makassar i dalej do Palu. Od razu z lotniska odbiera nas nasz prywatny transport do Ampany za 1,25mln. Jedziemy ponad 11h i docieramy koło 4 rano. Prosimy by nas wieźć do hotelu Lawaka choć nie mamy tam żadnej rezerwacji. Recepcja na szczęście czynna i człowiek ogarniający nam transport na nas czeka pomimo późnej nocy. Po części aby odebrać zapłatę za przejazd ale też chyba z chęci pomocy. Hotel duży, całkiem ładny i znów pusty. Negocjujemy cenę 800tys za pokój deluxe za „1.5 doby”.

Rano kupujemy bilety na prom po 125tys/os i bilecik wstępu na Togiany po 150tys. Publiczny prom okazuje się osobowo towarowy i płyniemy razem z kilkoma kurami, kogutem a także z workami cementu, cukru, ryżu i kto wie czego tam jeszcze. Po ponad 6 godzinach z blisko godzinnym opóźnieniem jesteśmy w Pulau Papan skąd odbiera nas nasz transport do Sandy Bay na Malenge. Sympatyczny manager o chińskich rysach długo studiuje pisma jakie przywieźliśmy mu od Ediego. To chyba aktualna lista nowych gości jacy mają przyjechać.

Po śniadaniu płyniemy wraz innymi mieszkańcami naszego homestay-a do Pulau Papan obejrzeć mikro wioskę ale i posnorklować. Koszty dzielone, więc wychodzi nam tylko 150tys/2 os. Rafa ładna, szczególnie ogromne kolorowe wachlarze. Odbiór psuje ogromna ilość plastikowych śmieci pływających w morzu…

Inni wypoczywają (część już wyjechała), a my płyniemy do jeziora meduz i po drodze zatrzymujemy się na rafie 1. Piękna rafa, mnóstwo rybek. Pływanie z nieparzącymi meduzami też jest dość ciekawe. Pierwszy raz mamy możliwość podglądać te niezbyt lubiane zwierzęta w ich naturalnym środowisku i to z tak bliska.

Dzień w podróży. Najpierw łodzią do Bunty 3.5h i dalej autem do Luwuk 3h. Zatrzymujemy się w hotelu Sarnaka za 550tys.

Sulawesi i wyspa Malenge.
To kolejny RAJ na naszej mapie podróży po Indonezji. Naczytaliśmy się różnych blogów, artykułów i opowieści dziwnych treści jak to trudno się tutaj dostać, ileż wyrzeczeń, niewygód i męczarni. Jak trudno dostępne są Wyspy Togian. Z naszej perspektywy wygląda to nieco inaczej.
Fakt, aby się tam dostać nie wystarczy wsiąść w samolot, wziąć taxi i już po chwili rozpakować walizki. Droga jest rzeczywiście długa i czasem może być dla niektórych „wygodnych” trochę skomplikowana. Zależy skąd wcześniej będzie się leciało. My lecieliśmy z Sorong w Papui do Palu przez Makassar, z Palu do Ampany, prywatnym samochodem z kierowcą. Można też mini busem, jedzie się 10-12 godzin. Przy czym te 12 godzin busem to wątpliwa bardzo sprawa. My samochodem w nocy przy prawie pustej drodze jechaliśmy ponad 10 godzin.
Z Ampany prom (osobowo-towarowy 🤣) płynie 6,5 godziny, wysiadka w Pulau Papan i stamtąd łódką około 15-20 minut na najbardziej odległą wyspę na Togianach – Malenge. Po drodze gdzieś trafi się na nockę więc można powiedzieć, że tak droga jest trochę wyczerpująca i długa ale to jest część podróży! Część w której można poznać nieco i poobserwować tubylców. Można jeszcze dostać się do Gorontalo na północy i stamtąd popłynąć promem nocnym, który płynie tylko 2 razy w tygodniu (o ile warunki pogodowe na to pozwalają) Można też dotrzeć do Luwuk samolotem, wsiąść w umówiony wcześniej prywatny samochód i już po 3 godzinach dotrzeć do Bunty a stamtąd jakieś 3,5 godziny również umówioną wcześniej łodzią do Malenge (uwaga tutaj ryzyko… nigdy nie wiesz jaka łupinka po Ciebie przypłynie i na jakie fale trafisz, tubylcom wystarcza, o zgrozo, jeden silnik!🫣. Musicie jeszcze wiedzieć, że kilkadziesiąt kilometrów pokonuje się tutaj otwartym morzem!)
Aaa i o tej ostatniej opcji w internecie informacji nie znajdziecie. My dowiedzieliśmy się o niej dopiero w drodze na Togiany, będąc już w Ampanie.
Drogi na Sulawesi są w bardzo kiepskim stanie. Trzęsienia ziemi i silne ulewy powodują obrywanie się dróg. Droga Palu-Ampana jest tylko jedna.
Spotkaliśmy mnóstwo cudownych, ciepłych i serdecznych ludzi. Dla nich nie ma bariery językowej nawet, gdy mówi się do nich po angielsku a oni nie rozumieją ani słowa.
Rzeczywiście jeśli jesteś osobą wygodną i szukasz 5* to nie masz co szukać na tych wyspach. Poza fascynującym światem podwodnym, dżunglą i zwierzętami nie znajdziesz tutaj wygód, piwa, luksusów, łabędzi uplecionych z ręczników. Dostaniesz za to coś o wiele cenniejszego. Widoki, które zapadną w pamięci na zawsze oraz przyjaźnie i otwartość Indonezyjczyków, którzy pozostaną w Twoim sercu.
Rozłąka z cywilizacją, internetem i rozmowami telefonicznymi jest tutaj automatyczna ponieważ nie ma sieci telefonicznej ani żadnej innej.
Spędziliśmy 6 cudownych dni, zupełnie w 100% bez kontaktu ze światem zewnętrznym. Mieszkaliśmy i żyliśmy niemal w jednej, maleńkiej, turkusowej do granic obłędu zatoczce. Cudowne bambusowo-palmowo-tekowe domki na pięknej plaży, powstałej z rozdrobnionych muszli. Bez wioski, bez sklepów i barów. Jedyną możliwością zakwaterowania i posiłków był dla nas Sandy Bay Resort (nie mylić nazwy Resort z 5*, nie ten kierunek). Dżunglą można przejść jeszcze do 2-3 innych takich zatoczek i na tym koniec. Wyspa Malenge ma około 10 km długości ale poza kilkoma homestayami nie ma na niej nic.
Można za to korzystać z wypłynięcia łodzią na snorkeling. Raf tutaj jest sporo i każda kompletnie inna! My byliśmy każdego dnia na innej. Można również wybrać się na jelly fish lake (jezioro meduz). Można popływać z zupełnie nieparzącymi meduzami. Swoją drogą mega doświadczenie 😊
Byliśmy również zobaczyć wioskę na wodzie, zbudowaną na palach. Chodzenie po ich kładkach tylko dla mega odważnych 🫣😅
Jak bardzo bałam się zawsze rekinów i snorklowania na otwartym morzu, tak po Raja Ampat i Togianach KOCHAM! Nauczyłam się tutaj nurkowania z rurką na bezdechu. Długie zatrzymanie oddechu zdecydowanie zawdzięczam jodze 🙏😊

Musimy przedłużyć nasze wizy. Jeszcze nam się nie kończą, ale mamy je tylko na 30 dni, a tu jest okazja. Procedura jest długa i normalnie wymaga minimum 5 dni (roboczych). Ale… za odpowiednią opłatą (niewykluczone, że część jest łapówką dla urzędnika) agencje są w stanie zaoferować super-ekspres! Jednego dnia rano przyjadą do ciebie do hotelu po paszporty (i opłatę), później musisz w połowie dnia pojechać do urzędu imigracyjnego aby dać się sfotografować i pobrać odciski palców, a następnego dnia rano przywiozą ci paszporty z elegancko przedłużonymi wizami 😉
Oddajemy więc paszporty i pożyczamy motorek na 2 dni (za 300tys). Od razu jedziemy do serwisu Sony z obiektywem po czym do Imigrasi dać się sfotografować i pobrać odciski palców. Pod wieczór natomiast na pobliską plażę na której rozłożyły się knajpki ze swoimi stolikami i parasolami. Jemy najdroższą, jak do tej pory w Indonezji kolację 🙂

Rano hotelowe śniadanko (duży wybór) i wykwaterowanie. Dostajemy informację że jednak mamy wolny pokój na 2 kolejne dni (tak, wszystko robimy na ostatnią chwilę 😉 ) w Kubu Bali Baik nieco na północ od Ubud. Cena: 950tys za noc ze śniadaniem. Dość drogo ale domki duże i bardzo ładne. Jedziemy tam Grab-em (lokalny odpowiednik Ubera), po drodze zahaczając o serwis aby odebrać nasz nienaprawiony obiektyw. Jedziemy blisko 3h przez ciągłe korki (za 700tys). Po zakwaterowaniu pożyczamy motorek (wyszło 130tys za 1.5 dnia) i jedziemy do Ubud na market. Wieczorem liczymy dni i wychodzi nam że na Komodo nie ma czasu i wolimy odpuścić warany niż inne miejsca…

W Denpasar spędziliśmy dwa cudowne dni. Udało się nam od miesięcy planowane spotkanie z Kają i Adrianem Stachelek z Our Little Big Adventures. Niezwykłe jest to, że niby się nie znaliśmy wcześniej a kiedy tylko się zobaczyliśmy to tak nam rozmowa się kleiła jakbyśmy znali się całe życie. Na początku plan był aby spotkać się tylko na kawkę gdzieś na mieście ale koniec końców wzięliśmy ten sam hotel co oni i całe dwa dni spędziliśmy w czwórkę. Zagraliśmy nawet w bilarda. Nie grałam ponad 20 lat a nawet nie poszło najgorzej 🤣
Adrian i Kaja mieszkali prawie rok na Bali a teraz znowu ruszają w podróż nim osiądą na Sumatrze. Tworzą przepiękną biżuterię z kokosa, rzemyków, muszelek, kamieni. Unikatowa, przepiękna biżuteria, której już jestem szczęśliwą posiadaczką. Gdy tylko zobaczyłam ich cuda to już wiedziałam, że na jednej bransoletce się nie skończy 🤣. Zrobiłam więc sobie całkiem przyzwoity zapas. Z serca polecam CoCo Art bo dosłownie CUDA robią. Naturalna, ręcznie robiona biżuteria, OBŁĘDNA!

Wykwaterowujemy się ale jeszcze chcemy pojechać na cleansing ceremony do świątyni Tirta Empul. Płacimy 350tys/osobe + 50tys/os za wstęp do świątyni. Wczesnym popołudniem ruszamy prywatnym autem do Munduk na północy Bali. 600tys za 3h jazdy w korkach. Kwaterujemy się w Guru Ratna, gdzie wykupiliśmy wcześniej 2 noclegi ze śniadaniem przez booking.com za ok 500tys za 2 noce. Wieczorem organizujemy jeszcze motorek na jutro za 100tys.

MELUKAT – w dużym skrócie jest to rytuał oczyszczania ciała, umysłu i duszy. Melukat jak się uważa na Bali, jest w stanie oczyścić i fizycznie i duchowo, eliminując negatywne siły w ciele, przywołując łaskę zbawienia, uzdrawiania i zbliżenia się do Boga. Znaczenie rytuału podobne jest do oczyszczania w wodach Gangesu w Indiach.
Na ceremonię zabrali nas właściciele hoteliku w którym mieszkaliśmy w Ubud. Pojechaliśmy dzisiaj po śniadaniu w czwórkę ich prywatnym samochodem. Nim weszliśmy do świątyni opowiedziano nam na czym polega rytuał, jego znaczenie i jak będzie przebiegał. Jako, że znam nieco rytuały hinduistyczne w Indiach, znam poszczególne bóstwa, nie była to dla mnie żadna nowość. Co więcej, kiedy wspomnieli o Trimurti a ja im powiedziałam, że jest to Trójca hinduistyczna – w hinduizmie wyobrażenie trzech aspektów boga w formach Brahmy, Wisznu i Śiwy byli zdziwieni i od razu zapytali skąd wiem.
Większość ludzi idących do świątyni i biorących udział w rytuale zupełnie nie ma pojęcia w jakim celu się to robi i co to jest. Widzieliśmy takie zagubione duszyczki. Oprócz oczywiście tubylców było również sporo joginów, którzy doskonale potrafili odnaleźć się na miejscu.
Wchodząc na tereń Pura Tirta Empul należy założyć sarong (przepasać się długą chustą, kawałkiem materiału) obwiązujemy się w pasie kolejnym ale już wąskim pasmem materiału. Tak ubrani idziemy do przebieralni świątynnej i tam zmieniamy ubrania na te, w których będziemy wchodzić do wody. Można mieć drugi sarong na zmianę lub wypożyczyć na miejscu. Ja nie miałam więc zielone ubranko wypożyczyłam. Kobiety zakrywają górę i dół a panowie zostają z nagim torsem przykrywając się od pasa w dół. W trakcie obmywania podchodzimy po kolei do każdego strumienia. Wyjątek stanowią dwa ostatnie. Używane są podczas ceremonii pogrzebowych. Najpierw składamy ręce jak do modlitwy, potem trzykrotnie obmywamy twarz wodą, kolejno trzykrotnie wkładamy głowę pod strumień a na koniec trzy razy nabieramy wody w usta (nie pijemy jej). Tak postępujemy z każdym strumieniem wody do którego podchodzimy. Woda znajdująca się w basenach jest czysta, baseny zasilane są podziemnymi źródłami. Po obmyciu, czyści na ciele i duszy poszliśmy poprosić Boga o pomyślność i to, czego nam potrzeba. Canang Sari to balijski rytuał dziękczynny, który zrobiliśmy zaraz po kąpieli. Złożyliśmy dary w postaci kwiatów i kadzideł.
Aby pójść złożyć podarunek w postaci koszyczka kwiatów i kadzideł znowu trzeba udać się do szatni aby przebrać się w suchy sarong (po świątyni nie poruszamy się w mokrych ubraniach). Zostaliśmy pobłogosławieni i wspólnie pomantrowaliśmy. Do hotelu wróciliśmy około 13.00, gospodarze zamówili nam kierowcę i przez góry, z pięknymi widokami znaleźliśmy się w Munduk (północ wyspy).

Miał być szybki transfer na Borneo ale nasz pierwszy lot (do Makassar) odwołali a z tego, na jaki nas przebukowali nie zdążylibyśmy na nasz drugi lot (kupowany osobno)… Byliśmy na lotnisku wcześnie i zamiast na późniejszy zmienili nam jednak przebukowanie na wcześniejszy. Ucieszeni wylecieliśmy do Jakarty o czasie, a tu okazuje się że nasz drugi lot do Pangkalan Bun jest opóźniony o 3h niby „for security”. Zastanawiamy się jakie dziury muszą jeszcze zakleić taśmą…
Czekając na samolot szukam jakiejś wycieczki klotokiem na następne dni. Piszę na WhatsApp i z grubsza dogaduję. W końcu lecimy, za taxi do Kumai płacimy 180tys i docieramy do hotelu Majid gdzie Lisa już na nas czeka z ofertą wycieczek. 1,2,3,4 dniowe, jakie chcemy. Decydujemy się dwa-dni-jedna-noc, co później okazało się doskonałym wyborem. Nie mieliśmy ani niedosytu ani przesytu. Płacimy dużo bo 3.75mln za os. Ale to i tak sporo taniej od ofert jakie można znaleźć w internecie. Cały klotok mamy dla siebie, tzn płyniemy my i 4 osoby obsługi. Za tą noc w hotelu nie płacimy.

Budzimy się przed 6, jemy śniadanie i równocześnie obserwujemy małpy skaczące z drzewa na drzewo. Nie orangutany, te są dość ciężkie i zazwyczaj wychylają się przeginając drzewo pod swoim ciężarem, po czym łapią się gałęzi kolejnego drzewa i spokojnie przechodzą. Ale są tu też inne gatunki, których skoki są bardzo efektowne! Widzimy bohatera memów – nosacza sundajskiego (proboscis monkey). Gatunek endemiczny z Borneo, również zagrożony…
Po śniadaniu płyniemy do kolejnego feeding center ale tu pojawia się tylko jeden, bardziej leciwy osobnik. Wracamy na lunch i przed nami ostatni punkt – Camp Leakey (naszym zdaniem jest najlepszy i jedyny do którego docierają wycieczki jednodniowe speed-boatem). Po 16tej w korku klotoków ruszamy w drogę powrotną. Można powiedzieć że to wycieczka all-inclusive…
Do Kumai docieramy po zmroku i zostajemy w hotelu Majid za 300tys. Tutaj cena nieadekwatna do jakości…

Rano podrzucają nas do portu, kupujemy bilety po 350tys/os na Mentawai Fast i płyniemy. Duże zafalowanie i prom płynie w sumie godzinę dłużej niż powinien. Do tego czekamy godzinę na wyładunek wszystkich bagaży. Pieszo idziemy do homestaya Crow’s Nest. Zostajemy 3 noce po 600tys i jeszcze tego dnia pożyczamy motorek i zwiedzamy okolicę. Jest niedziela i przy plażach lokalne pikniki i karaoke jedno na drugim.

Kupujemy wycieczkę łodzią na pobliskie małe wysepki za 600tys na pół dnia. Jest wiatr i fala a przy najbardziej znanym ze zdjęć miejscu z charakterystycznymi 3 palmami nie ma wody bo jest odpływ. Do tego wita nas z daleka ujadanie watahy psów. Kąpać się nie da bo dużo meduz, więc spędzamy czas na robieniu zdjęć. Anetka ma dziś urodziny! Tort jest, ale tutaj symboliczna świeczka w jack-frucie 🙂

Po śniadaniu jedziemy na okoliczną plażę – dziką za Mapadegat. Ciągnie się w nieskończoność. Dzika, pusta, bez śmieci, z palmami. Później szwendamy się po okolicy.

Mentawaje, Sumatra Zachodnia – kolejny RAJ na naszej mapie podróży. Kolejny i niestety ostatni. 5 tygodni minęło zupełnie niepostrzeżenie. Tyle chcieliśmy zobaczyć, sporo było planów a w trakcie podróży i tak wszystko się zmieniało. Nie lubimy pobytów i wakacji w tzw „gwiazdkach”, zamiast chlorowanej niezdrowej wody w basenie zawsze wybierzemy naturę i morze. Zamiast miast – dzikość i dżunglę, zamiast jedzenia w luksosowych restauracjach – lokalne knajpki. Zamiast sączenia drinków z palemką – zimne piwko z tubylcami. Zamiast widoków na miasto z wieży Eiffla – widoki na ocean z klifu na który trzeba się wdrapać itp…
Nie da się poznać kultury, religii czy samych ludzi w miejscu w którym ich praca to usługiwanie turystom. Trzeba z nimi spędzać sporo czasu, mieszkać u nich czy z nimi.
Nasza podróż cała była dzikością i brakiem komercji. Nawet na bardzo turystycznym Bali szukaliśmy miejsc nietkniętych przez turystykę, niezadeptanych. Mentawaje jednak to absolutny szok dla nas. Spotkaliśmy tutaj zaledwie kilku turystów. Surferów, którzy na Siporę przypływali po piwo bo w resortach na innych wyspach było im za drogo, ano i nie było nikogo poza nimi i kilkoma osobami z obsługi 😅. Poza tym Sipora na której jesteśmy jest bardzo ale to bardzo nieturystyczna. Nie ma tutaj ani jednej knajpki w stylu europejskim, nie ma sklepików z pamiątkami, ciuchów które możesz przywieźć. Na tutejszych plażach nie będziesz mogła opalać się w bikini (no chyba że z szortami), nie wypożyczysz leżaka i parasolki. Nie zrobisz wielu innych rzeczy o których być może marzysz będąc turystą. Jeśli jednak jesteś podróżnikiem i backpackersem, podróżujesz z plecakiem i nie szukasz luksusów, to warto tu zajrzeć. Przypłynąć można szybkim promem z Padang, który kursuje 4 razy w tygodniu i płynie 3,5 godz. No chyba, że na morzu jest silny wiatr, to nie płynie wcale. Można też przypłynąć promem nocnym ale ten płynie niemal całą noc. Jeśli wiatr jest zbyt silny – hmm nooo, też cóż… nie płynie wcale. Mamy jeszcze samolot – musi być malutki bo z tego, co się dowiedzieliśmy wydostać się stąd samolotem można dopiero za miesiąc 🤣. Pewnie w obie strony jest to samo! Ten lata dwa razy w tyg. Ponoć tak jak promy bywa odwoływany. Może się więc zdarzyć, że chcesz wydostać się z wyspy bo masz lot powrotny do domu (jak my) ale jeśli pogoda się pogorszy, to sorry – masz dłuższe wakacje. Planowo mamy wracać z Sipory jutro ale kto wie co będzie? 😂
Poza tym, sama wyspa – na 100% nie dla każdego! Czy dla Ciebie?
Jeśli jesteś zaawansowanym surferem – zdecydowanie tak!
Jeśli jesteś typem odkrywcy, nie boisz się przygód – zdecydowanie tak! Bierzesz motor i zjeżdżasz całą wyspę, my wjechaliśmy w każdą dziurę 🤣
Jeśli szukasz totalnego spokoju i relaksu – of course.
Kochasz białe jak kreda dzikie plaże z palmami? Przyjeżdżaj!
Jeśli nie wkurza Cię, że ktoś nie zorganizuje Twojego czasu za Ciebie? Cudo!
Jeśli jednak liczysz na to, że wszystko ułożysz sobie w głowie i tak właśnie będzie to zostań lepiej w domu albo poleć gdzieś indziej.
Jeśli musisz za wszelką cenę każdego dnia pływać w morzu – rozczaruję Cię, ostre rafy blisko brzegu to jeszcze nic w porównaniu z tym, że może tak być że do wody nie wejdziesz ani razu w przeciągu tygodnia ze względu na parzące meduzy. Ja nie weszłam dalej niż do ud i miałam dwa niewielkie poparzenia ale bez paniki. Trochę popiekło ale od tego się nie umiera.
Meduzy nie są tutaj cały czas żeby było jasne 😅. Lokalni mówią, że to brak deszczu od miesiąca. W Grecji kiedyś również słyszałam w takiej sytuacji to samo ale nie jestem fachowcem więc nie podam realnego powodu. Zwykliśmy wierzyć, że ktoś kto tu mieszka całe życie wie co mówi.
Planowaliśmy posnorkelować i też nie pykło.
Jeśli szukasz hoteli all, znajdziesz takie „resorty” na maleńkich wysepkach obok ale tam jest tylko resort, plaża i cisza 🤣 przy czym resort to nie kompleks hoteli a niewielki, drewniany domek.
Wszystko zdążysz tam zwiedzić w 10 min. Ceny oczywiście z KOSMOSU ale jest bajecznie 😊.
Jeśli nie poprowadzisz sam małego motorka ani nie wsiądziesz do małej łódki z jednym silnikiem to zobaczysz tyle, ile dasz radę obejść w 30 st upale i sporej wilgotności powietrza.
Zdecydowanie bardziej polecimy tę wyspę globtroterom niż tym, którzy jeżdżą na pobyty zorganizowane typu all i gwiazdki.
Dla mnie zdecydowanie największym minusem tej wyspy ale i całej Indonezji jest jedzenie. Niestety ryż smażony, makaron smażony, sztuczne, chemiczne sosy z butelek. Cała masa oleju palmowego i węglowodany. Warzywa, niezbyt duży wybór a jeśli już są to w malutkich ilościach jako dodatek. Warzywniaczki są ale wiele „liści” czy innych ciekawych roślin nawet nie wiesz jak przyrządzić 😊 Ja kupuję owoce i pomidory, myję w wodzie butelkowanej i jem na surowo.
Jeśli ktoś patrzy na to co je jak ja, to muszę przyznać że będzie ciężko.
Mamy tutaj jeszcze dla urozmaicenia trzęsienia ziemi i w zasadzie zawcze związane z tym ryzyko tsunami.
Pamięta ktoś film o tsunami w Tajlandii w 2004 roku? Pewnie mało kto wie, że najwięcej ofiar było nie w Tajlandii a na Oceanie Indyjskim w pobliżu zachodniego wybrzeża północnej Sumatry gdzie było 230 tys ofiar!
Po tym zdarzeniu zamontowano systemy wczesnego wykrywania takiego ryzyka ale wiadomo, że jeśli epicentrum znajdzie się bardzo blisko to ktoś jeszcze musi szybko zareagować, odpowiednio zinterpretować i przesłać informacje dalej. Taki system ma ogromne znaczenie i sens szczególnie w przypadku, gdy jest czas na ucieczkę. Tutaj wszędzie znajdują się znaki informujące w którą stronę się udać jeśli będzie to konieczne. W razie ewakuacji wyją syreny i wtedy jak najszybciej trzeba przenieść się na wzniesienie (górę).
Ostatnie dwie noce wyjątkowo nocujemy na wzgórzu ale z wyboru zawsze mieszkaliśmy w domkach na wodzie lub plaży.
Nie zawsze czułam mega komfort psychiczny ale przecież nie można tym żyć bo i na plażę bym nie wyszła 🤣
Jest jeszcze jedna nieprzyjemna sprawa. Palenie plastiku. Pod wieczór wszędzie w Indonezji unosi się dym i smród ogromnej trucizny wydzielanej ze spalania plastikowych butelek i opakowań. Tutaj serio chciałabym wiele napisać ale i tak już pewnie mało kto dobrnie do końca z tym wpisem.
Tak czy siak, kocham Indonezję, uwielbiam tych ludzi a widoki, dzikość i natura są tutaj na skalę światową.
Coś czuję, że będziemy tu wracać.

Mamy sporo godzin do samolotu, więc zostawiamy bagaże w przechowalni na lotnisku i jedziemy do centrum. Przemierzamy Glodok – chińską dzielnicę i dalej Kota Tua. Duże miasto, co tu dużo mówić. Mieszanka szklanych wieżowców i slumsów. Są może ze 34 stopnie ciepła, ale nie robi to na nas wrażenia, nie po takim czasie 🙂 Co można powiedzieć, to że tak tutaj, jak i w całej Indonezji czujemy się całkowicie bezpiecznie nawet zapuszczając się w najgłębsze zakamarki biednych dzielnic. Nikt się krzywo nie popatrzy, każdy się uśmiechnie i przywita. Niesamowity kraj, niesamowici ludzie!