Wenezuela 2013

Do Canaimy trzeba dolecieć samolotem. Małą, kilkuosobową Cessną.
Od razu widzimy pierwsze wodospady. Okolica jest przepiękna!
Jeszcze musimy uiścić opłatę parkową (215 Bf/os).
Tego samego dnia idziemy obejrzeć ogromny wodospad El Sapo. Turystyczna ścieżka poprowadzona jest wzdłuż ściany, pod spadającymi masami wody! Najlepiej iść tylko w stroju kąpielowym a resztę rzeczy schować szczelnie do foliowego worka. Oczywiście muszę to sfilmować. Opakowuję kamerę w worek, tak że tylko kawałek obiektywu wystaje. Film jest. Kamera zamokła i przez kilka kolejnych dni nie będzie działać całkiem dobrze 🙂

Wracamy łodzią do Canaimy i resztę dnia spędzamy eksplorując zakamarki wioski.
Wcześniej na łodzi poznajemy Zulaine. Dziewczyna zarządza kwaterą na archipelagu Los Roques. Bardzo nam poleca to miejsce i dostajemy kontakt do jakiegoś włocha przez którego poleca załatwiać samolot na archipelag i noclegi na miejscu. Brzmi interesująco.

Najpierw mamy kilka godzin jazdy samochodem – starą zdezelowaną terenówką. Oprócz nas jest jeszcze para włochów. Gdzieś w połowie trasy kontrola. Każą nam wyjść i będą kontrolować bagaże. Nie mamy pojęcia czego szukają, w każdym razie kończą natrafiwszy na… damską bieliznę 🙂 Tym razem było sympatycznie i raczej rutynowo. Później dowiedzieliśmy się, że wszystko zależy na kogo się trafi. Czasem do służb porządkowych trafiają ludzie bez żadnych szkół którzy nagle – dostają władzę! I wtedy są bezkarni. Mogą chcieć łapówkę, mogą kazać robić pompki…
Na noc zostajemy w pięknych chatkach na palach nad wodą. Wewnątrz mamy moskitiery. To nic, że nasi włoscy towarzysze znaleźli ogromnego pająka w swoim domku 🙂 W wodzie poniżej domków ponoć można się kąpać i nie ma dużo piranii! Nie chcieliśmy sprawdzać…

Koło południa zaczynamy powrót z delty. Około 18-tej jesteśmy w Ciudad Bolivar, a o 19:30 mamy autobus do Barinas (16h).
Z autobusu SMS-ujemy do Gustavo z Gravity Tours w Meridzie (numer mamy od Petera z Anakonda Travel którego poznaliśmy na delcie) i załatwiamy wycieczkę na Los Llanos ($160/os).
Taki spontan wyszedł, bo do Los Llanos wcale nie planowaliśmy jechać! Widzieliśmy program Cejrowskiego gdzie było powiedziane, że tam tylko są łąki i pastwiska. Tymczasem okazuje się, że jeśli interesują nas zwierzęta, to właśnie TAM! Trochę jesteśmy zaskoczeni, że wycieczka zaczyna się już jutro. Mają nas zgarnąć z Barinas jak tylko autobus dotrze na miejsce. Chyba mamy szczęście.

Jedziemy już na całkowite odludzie i kwaterujemy się.
Po południu konne safari. Bardzo ciekawe doświadczenie, piękne tereny!

Powrót do Meridy (8,5h).
Po drodze umawiamy też dwa kolejne dni: Catatumbo ($90/os) + paragliding ($50/os). Oba przez Gravity Tours, tak więc jedziemy dalej z naszymi chłopakami!
Nocleg w Posada la Montaña (440 Bf /2os) – piękne kolonialne wnętrza, jak w większości kwater gdzie się zatrzymujemy.
Potrzebujemy trochę miejscowej gotówki, więc pytam w naszej kwaterze. Zazwyczaj wszędzie chętnie wymieniają, a kurs czarnorynkowy sprawdzają na stronie lechugaverde.biz (hiszp. zielona sałata 🙂 ) Pod koniec naszej podróży strona już nie działa, a już po powrocie do kraju doczytuję, że została zablokowana przez władze w Wenezueli aby utrudnić obrót czarnorynkowy… Tym razem jednak pani nie ma chyba gotówki, dzwoni po znajomego cinkciarza i po szybkiej transakcji w jego aucie mamy znów Bolivary. Nie wymieniamy jednak dużo, bo za każdym razem kurs jest lepszy. Inflacja! Na początku wyjazdu dostawaliśmy 45 Bf za dolara, a miesiąc później już 60 Bolivarów!

Rano jeszcze przyglądamy się z łodzi jak wygląda połów krabów. Na płytkiej wodzie rozciągane są linki z haczykiem co kilka metrów na którego nabija się mały kawałek mięsa kurczaka. Zostawia się to na jakiś czas aż kraby się zejdą i zainteresują mięsem. Wtedy wyciągając linkę wyciąga się ją razem z krabem, bo ten swojego obiadu nie chce zostawić i trzyma się go mocno… Niestety niedługo sam stanie się obiadem…
Po dotarciu na ląd przesiadamy się do naszego auta – leciwego Land Cruisera, który sprawuje się bardzo dobrze, a jedyny mankament to spaliny diesla cały czas wlatujące nad tylne siedzenia pomimo pootwieranych okien… Ciężko się do tego przyzwyczaić, szczególnie na krętych górskich drogach.
Robimy jednak wiele przystanków, np. na plantacji kawy, gdzie oglądamy same rośliny, jak i cały proces przetwarzania ziaren (ale bez palenia).
Następny postój to produkcja cukru trzcinowego. To jest hit. Muzyka gra na cały regulator – reggaeton i kumbia – nasze klimaty! W wielkich kadziach gotuje się sok z trzciny cukrowej, na bieżąco przelewana jest zawartość z jednej kadzi do drugiej, aż w ostatnim etapie powstają brunatne bryły cukru wielkości cegły.
Na koniec jedziemy jeszcze na umówiony paragliding. Czujemy, że chcieliśmy za dużo na raz w tym dniu, ale idziemy latać! W tandemie oczywiście, z doświadczonymi pilotami. Po wylądowaniu wracamy na noc znów do Meridy. Nocleg ponownie w Posada la Montaña (440 Bf /2os x2 noce).

Rano kupujemy bilety autobusowe do Coro (240 Bf/os).
Później idziemy na tyrolki (400 Bf/os). Są blisko, więc idziemy pieszo, mając nadzieję że będą czynne. Znajdujemy miejsce, oczywiście żadnych turystów nie ma, jest niedziela. Mamy poczekać. Po kilkunastu minutach zjawia się dwóch na oko nastolatków. Pójdą z nami. Wiedzą co robić, dostajemy sprzęt, instrukcje co i jak i jedziemy. Tyrolek było dużo, były bardzo długie i w ogóle był to świetnie spędzony czas!
A wieczorem wsiadamy do autobusu i ruszamy dalej.

Miała być wycieczka na półwysep ale nie ma… Wieczorem idziemy na sandboarding na wydmach w parku Medanos De Coro (500 Bf/2os – „tour” + deski – 2 godziny).

Wycieczka na wyspy, jaskinie, mangrowce. Na końcu Cayo Sombrero. Za całość płacimy 700 Bf + 125 Bf za krzesełka na wyspie na których wszyscy siadają wprost w morzu. Nocleg w posadzie La Negra. Też słabo – pokoik bez okna i z karaluchami…

Jedziemy do Caracas: taxi 120 Bf, bus 150 Bf, taxi 150 Bf. Nocleg w hotelu (brzydki, betonowy, nawet nie pamiętam jak się nazywał) 600 Bf.
Wychodzimy na miasto. Na placyku koło jakiegoś pomnika gra muzyka, ludzie tańczą. Jest sobota. Weekend w mieście.
Znów musimy wymienić trochę dolarów. Kręcimy się koło jakiegoś mikro centrum handlowego rodem z PRLu i cinkciarze nas zaczepiają. Uzgadniamy cenę i prowadzą nas pomiędzy sklepiki, później schodami w dół w jakieś podziemia i do jakiegoś pokoiku. Świta myśl, żeby zrobić szybki odwrót ale w korytarzyku jest więcej biur czy jakichś punktów usługowych i wszędzie ktoś jest. Chyba nam nic nie zrobią przy świadkach… Przychodzi jeszcze jakiś drugi facet, ale Anetka przytomnie każe mu zostać za drzwiami, a drzwi trzyma otwarte. Daję studolarówkę, koleś ją chowa, stwierdza że jest fałszywa i zaczyna wypłacać połowę uzgodnionej kwoty! Oponuję, więc wyciąga mój banknot i mi oddaje. Pierwsza myśl – podmienił na fałszywkę. Nie potrafię rozpoznać czy to na pewno mój banknot. Miałem nie tracić go z oczu… Nie chcę go, chcę uzgodnioną kwotę. Cinkciarz trochę mięknie i wypłaca wartość nie całkiem rynkową, ale powiedzmy akceptowalną. Bierzemy i wynosimy się z tego miejsca.
Później spacerujemy po okolicy. Na mapie znalazłem, że niedaleko jest jakiś zamek. Idziemy przez brzydkie miasto i wkrótce zaczynają się slamsy. Robię parę zdjęć i ktoś zaczyna w nas rzucać kamieniami… Z daleka, nie wiem jak nas dojrzał. Nawet nie fotografowałem ludzi tylko jakieś rudery. Zamku nie ma. Kawałek dalej Anetka łapie mnie za rękę i mówi, że wiejemy. Ktoś na nas pokazywał jakiemuś drugiemu komuś, a tamten miał długą broń… Wystarczy tego… Wracamy znów przez brzydkie miasto ale wydaje się bezpieczniej. Chodzą ludzie, są jakieś sklepiki.
Przed zmrokiem jesteśmy grzecznie w hotelu. Jest telewizor, więc pada pomysł, żeby poszukać jakiegoś muzycznego kanału z muzyką latino. Niestety, na każdym programie jest to samo! Na zmianę, przemawia prezydent Maduro i jakiś minister robi inspekcję sklepu AGD. Chodzi o to, czemu pralki są takie drogie jak nigdy wcześniej. Wiadomo, winni są: 1. amerykańscy wredni imperialiści, 2. pazerni sklepikarze! I to samo wałkowane jest przez kilka godzin. Prezydent kraju tak dba o ludzi, że zajmuje się cenami pralek! Propaganda nawet nie sili się na pozory sensu, ale… zapewne działa. Wkrótce zobaczymy to w TVP…
Muzyki nie ma, wyłączamy telewizor i idziemy spać. Barykadujemy lekko na wszelki wypadek drzwi wejściowe bo po korytarzu ktoś się kręci. Reszta nocy mija spokojnie, choć hotel okazuje się raczej popularnym miejscem schadzek, a ściany do dźwiękoszczelnych nie należą… 🙂

Najpiękniejsze miejsce Los Roques to Cayo de Agua i tam chcemy popłynąć (400 Bf/os). To dość daleko, na drugim krańcu archipelagu, ponad 30km przez morze. Początkowo nie ma pewności czy się uda bo jest dość duża fala i wiatr, ale w końcu jest decyzja i ruszamy.
Cayo de Agua to piaszczyste piękne wysepki połączone ze sobą długim odcinkiem piachu, który a to odkrywa się tak, że można by przebiec z wyspy na wyspę niemalże suchą nogą, to znów zalewany jest falami nadciągającymi na raz z obu stron! Robimy mnóstwo zdjęć i filmów. Tutaj też kończy żywot moja kamera zalana słoną wodą… (Autoryzowany serwis się poddał, udało się naprawić dopiero 2 lata później składając jedną kamerę z dwóch uszkodzonych).
Gdy wracamy metalową motorówką z płaskim dnem fala jest znacznie większa. Co rusz wyskakujemy w powietrze i spadamy na falę zlani całkowicie wodą. Łódeczka wydaje takie dźwięki jakby miała się zaraz rozpaść a tyłki nas bolą od podskakiwania na metalowych ławkach. Jeden z Argentyńczyków zakłada maskę do nurkowania z rurką i fala mu nie straszna. Wszyscy w śmiech! Tylko kierowcy motorówki jakoś nie jest do śmiechu… No ale wracamy szczęśliwie.

Czy jest gdzieś jakaś bezludna wyspa? Oczywiście! Płyniemy na Bajo Fabian (350 Bf /2os).
Motorówka rano nas przywozi, po południu przypłynie znowu i nas zabierze. W cenie oczywiście parasol i krzesełka.
Wcześniej nasza Zulaine zaproponowała nam, że jak chcemy to za niewielką opłatą przygotuje nam wałówkę. Wreszcie wyglądamy jak prawdziwi tutejsi turyści, z przenośną torbą – chłodnią w ręce!
Docieramy na miejsce i zostajemy sami! Na wysepce nie ma nic, tylko piasek, kilka płochliwych krabów i nasz parasol! Stwierdzamy, że stroje kąpielowe nie będą nam potrzebne 🙂 Zaglądamy do naszej lodówki, a tam same rarytasy – jedzonko, owoce, napoje, piwka! Żyć, nie umierać!

I w końcu nadszedł ten smutny dzień, czas wracać.
Pomimo początkowego incydentu możemy podróż zaliczyć do bardzo udanych! Co zobaczyliśmy i co przeżyliśmy to nasze!
Czy chcielibyśmy tu wrócić? Na pewno, ale najlepiej po ustabilizowaniu się sytuacji politycznej. Ale to niestety raczej nie wydarzy się szybko 🙁